آن روزها که شوق شهادت به سینه بود

این رسم ما نبود که ز باران جدا شویم

در هجوم وحشت شب بی صدا شویم

این عهد ما نبود که در انتهای راه

ما بین کوچه ها تک و تنها رها شویم

آن روزها که شوق شهادت به سینه بود

توفیقمان نبود که شبیه شما شویم

رفتید تا همچو پرستو رها شوید

ماندیم ما که همنفس سرفه ها شویم

ای کاش می شد از لبتان ساغری زنیم

تا همنشین و هم نفس آل عبا شویم

رفتید خوش به حال شما یادمان کنید

شاید که با نسیم دعاتان دوا شویم